
Örtün kahkahasını toprakla ve sözlerle gidenlere inmiş olan
Yine de tüter yakılan ateş
Gözlerimize kaçar içerde biriken dumanı hayatın
Sönse de dudaklarda şarkı
darbukanın, cümbüşün şevki kaybolsa da çürüyen ellerde
Kuşanır mermer etek baharın çiçeklerini
Evet doğru: Zaman düşmandır yazıya ve yazgıya
Siler kokusuz rüzgarın zımparası isimleri
Ama hükmü geçmez ayağa dikilen taşların raksına
Tanımsız bir çingene yontmuştur onları
Kapkara mübarek elleriyle…
27,02,20