Örtün kahkahasını toprakla ve sözlerle gidenlere inmiş olan
Yine de tüter yakılan ateş
Gözlerimize kaçar içerde biriken dumanı hayatın
Sönse de dudaklarda şarkı
darbukanın, cümbüşün şevki kaybolsa da çürüyen ellerde
Kuşanır mermer etek baharın çiçeklerini
Evet doğru: Zaman düşmandır yazıya ve yazgıya
Siler kokusuz rüzgarın zımparası isimleri
Ama hükmü geçmez ayağa dikilen taşların raksına
Tanımsız bir çingene yontmuştur onları
Kapkara mübarek elleriyle…
27,02,20
ekmek kırıntılarıdır atalarının sözleri
serperim dudaklarıma
düş balkonlarına, tapınaklarla çevrilmiş avlulara
dua kuşlarını beslerim
yaralar, dilekler taşıyan
yeniden karşılaştığımızda ispat etmek için ne kadar sevdiğimi
tesbihimin bellisinde gösteririm sayısız tekrarlanan adların gölgesini
saçlarını toplayan kadınlarınki gibi biraz dağınık ama hünerle toplanır gözlerimin bebeğine titreyen unutmadım ifadesi
ama şimdi yokum
tanrısını yanında gezdiren o seyyar çarmıhı aramaktayım
öyle yavaş ki bindiğim eski zaman treni
indiğim her garda bir kaç damla kurumuş kan ve unutulmuş eşyalardan adaklar kolonların dibinde
öyle yavaş ki
paslanıyor avuçlarımda çiviler
biten bir sarhoşluk gibi yitiriyorlar dönüşlerini atomlar birbirlerinin etrafındaki…
Eski bir dağdan başka ne olabilir bu küçük taş
Zaman konuştu onunla suyun ve rüzgârın diliyle
Anılar ve düşler yumuşattı kıvrımlarını
Çağlar incelip sığdı içine
Annesinin üşütmesin diye kat kat giydirdiği çilli çocuğu
Teninde silinmez yağmur benekleriyle oturuyor avucumun hafızasında yahut hayalinde
Belki de biraz uzakta şu an
Durgunluğun üzerinde sekiyor ya da kandan bir gölcüğün kıyısında uzanmış
anlatıyor başından geçenleri
göstererek açtığı yarayı…
01,02,20
nötr adamın tamburu 