Ağladım
bulutların kurak mevsiminde
Odandaki koltuk yoktu, masa yoktu
Ölmeye yemin etmiş bir sinek bütün öğleden sonra açık pencereyi hiçe sayarak boşluğumuzda uçtu durdu
Bilmediğin bir yeri gökyüzü sanmak ne kolay
Bilmediğin bir yerin duvarlarının rengini aklından geçen sanmak
Giden eşyalardan kalan is hatıraları yanıltır
Ağladım
yer çekimine karşı
sineğin bin gözüyle
Saçlarımdan başlayabilirsin artık beni bırakmaya
Islak şeyleri terk etmek hep daha kolay…
27,02,19
Şehir adları vapurunda
isim, şehir, martı derken öyle bir
geçmişiz ki karşıya
“ Yaşasın!” diye haykırdı “ Beyrut’ a geldik sonunda.”
“Vah!” dedim üzülerek “burası hiç Beyrut değil malesef
Beyrut’ ta gayrimüslimler, gayetmüslimler, kendinemüslimler ,
ne yapsa ne etse kimseye yaranamamış kara gözlü çingeneler varmış.
Açılmayacak kapılarının önüne serili, çatılarda gurruklayarak cilveleşen besili kumrulara bakan, kuru götlü sarman kediler varmış.
Beyrut’ ta aşıklar içsin diye küplerce şarap yığılmış meyhanelere yakın duran nargileciler hanından tüten dumanlarla gelecekten haber veren falcılar mermer sütunların gölgesinde avlanmak için pusuya yatarmış.
Kebapçılar Çarşısı şu saat isli nohut kokarmış.
Bir de Beyrut’ a ulaşmış her mektubu başka bir Beyrut’ a dağıtan deli postacılar sokaklarda fink atarmış “
Şair adları vapurunda bir pazar öğleden sonra
Cisim, betim, şiir derken öyle bir bitmişiz ki karşıda
sanırsın kumral gibi bir ağaç
“Eyvah!” diye haykırdı “ ya hep kalırsak burada? “
“Yok” dedim “ korkma! balıklara attılar bizi nimetten sanıp, dalgalarda kuruduk martı olduk epey zaman geçti üstünden.
İstersen kışla güz arası bu sıralar yani tam da mevsimi Beyrut’a uçmanın
Şimdi Beyrut’ ta bitmiş masallardan murad toplayan Dürzü kızlar herkesin gavurluğunu yüzüne çarpmaktaymış,
vizesiz de girilebiliyormuş artık ama Beyrut’ a giden her iyi vapur adını illaki bombalarla soslanmış bir ölümden almalıymış…
21,02,19
Taşa yığılan yıllarca düşündün durdun
Hangi kitaba inanıyorsan aç bak
Mesela yüz yetmiş birinci sayfasına ya da üç yüz on altıncı
Başkasının Allah’ ına ettiği duasına söylenen kiralık bir amin göreceksin
belki de beni, tellerin altından geçerken elektriğe kapılan rüzgarla tüylerim diken diken
cigarayı bırakalı aylardır ilk defa çıktığım balkonda ölmüş çiçekleri diriltiyorum hatırladıklarımla
Ve burnuma çarpan nergis kokusunun yüzeyel yaralarla atlatmasını umuyorum kazayı
Ah Evet, beni de göreceksin
Ellerimi toprak çekiyor artık insan olarak yürümekte zorlanıyorum
Ellerimle tökezliyorum artık
Düşüyorum sımsıkı bir unutuşla ayaklarımın dibine
Ellerimle evet ellerimle bir amin besliyorum sahipsiz gözlerine teramisin sürüyorum açılsın görsün çarpılmadan geçsin sokağın karşısına
Oradaki kalın mukavva kutusunun içine kıvrılsın, dalsın kabul olunmuş rüyalarına…
12,02,19
Şafağın işine karışmayın
O geceden söker uyuyan hayvanların diplerinde biriken yıldızlar tozunu toplar elinin baktığı aynasında mayalar çoğaltır tekrar örmeyi becermeye
Ama bağlaç halinde gelirse kapınıza sabah – de’ nizi sakın kaçırmayın
Gidin dalgalar tokalayın suya
sandallara isim asın
Gidin gözlerinize kum kaçmışsa ağlayın
terliğinizin teki yoktu hani havlunuza geri döndüğünüzde onu bulun kumlar arayana maceradır
-de’ niz varsa deniz yazın imzaladığınız senetin bir köşesine
Fırın taksiti öderken üstüne bir de cümle içindeki bütün maviliklere kefil geri geri yanaşan arabalı vapurun üst güvertesinden dolu dolu şubatı seyredin…
08,02,19
Photo by Donald Tong on Pexels.com
Su yazı okuyunca buluttur artık,
bilmeden tekrar tekrar düşeceğini
her başka nehirde aynı kalmanın keskin sırtında ” Ağlıyor muyum?” der.
Oysa ıslaktır sadece
Bir mektubun evini dağıtan,
yeni silinmiş camlardaki sarı, solgun fırtınadan mürekkep dalgalı, tozlu bir bulut anısı
Her yükselişinde yanından geçerken İsa’ ya benzettiği o kümülüs niyeyse
diğerlerinden hep daha uzun saçlı…
31,01,19
nötr adamın tamburu 